The Buried and The Bound is het nieuwste boek van Rochelle Hassan. Het is een Young Adult fantasyboek dat perfect is voor fans van de Disney-serie Gravity Falls. Er is een haagheks, een jongen met een vloek en een geestenbezweerder. Samen vormen ze een onverwachts team bij het verslaan van het monster dat zich in de bossen schuil houdt. Hoewel er veel potentie was, viel het boek tegen door een gebrek aan worldbuilding.

Waar gaat The Buried and The Bound over?

Blackthorn is een ongewoon magisch stadje. Aan de ene helft heb je de mensenwereld die we allemaal kennen, en op de andere helft is het een magische wereld vol elfjes, heksen en nimfen. Aziza is de enige haagheks van Blackthorn, wat betekent dat zij als enige de grens bewaakt. Wanneer een donkere kracht de grens in gevaar brengt, doet ze er alles aan om dit te voorkomen. Ook als dat betekent dat ze onverwachte hulp moet aanvaarden.

Leo is helaas bekend met donkere magie. Door een vloek die hem als kind zijnde is toebedeeld, als straf voor iets wat zijn ouders gedaan hebben, was hij gedoemd om zijn ware liefde te vergeten. Sinds zijn zestiende verjaardag kan hij zich niets meer herinneren van zijn grote liefde. Hij doet er alles aan om zijn herinneringen terug te krijgen, dus wanneer hij erachter komt dat Aziza een heks is, belooft hij haar te helpen bij het verslaan van de donkere kracht en de monsters in het bos. In ruil daarvoor moet Aziza beloven dat ze hem zal proberen te helpen bij het opheffen van zijn vloek.

Worldbuilding? Wat is dat?

Hoewel lezen voor iedereen is, lijkt het alsof dit boek enkel bedoeld is voor lezers die al goed bekend zijn met het fantasy genre. Er wordt geen goede inleiding gegeven over wat een haagheks is of een geestenbezweerder. Je moet deze informatie tussen de zinnen door proberen uit te vogelen en dan maar hopen dat je het goed begrepen hebt. En datzelfde kan gezegd worden over de wereld waar dit boek zich in afspeelt.

Er wordt niet genoeg tijd besteed aan het omschrijven van de magische wereld die Blackthorn in de bossen verscholen houdt. Hoe is het mogelijk dat er elke nacht monsters door de grens heen proberen te glippen en het stadje niet door heeft dat er gekke dingen gebeuren in het bos? Ook is het mij, ondanks dat ik sommige stukken opnieuw gelezen heb, nog steeds niet duidelijk hoe het bos er uit ziet. De meerderheid van het boek speelt zich in de avond en in de nacht af, maar dan toch hoop je als lezer op een omschrijving van het gevoel dat er heerst in het bos. Was het koud of warm? Zijn de kleuren mooi? Ziet het bos er precies hetzelfde uit als aan de mensen kant of kan je de magie voelen? Er blijven te veel vragen over waardoor het boek eerder aanvoelt als een eerste versie in plaats van de versie die daadwerkelijk gedrukt had moeten worden.

Ondanks alles is er wel ruimte voor representatie

Het verhaal had veel potentie. Met drie hoofdpersonages met bijzondere attributen kan het ontzettend interessant uitpakken. We leren al snel hoe de vloek van Leo werkt, en hoe het komt dat Aziza de enige haagheks is in Blackthorn. Er is nog een derde hoofdpersoon in dit boek, Tristan. Hij is een geestenbezweerder en heeft macht over een groep wolven. De auteur gaat niet verder in hoe dit aanvoelt voor Tristan. Vind hij het eng dat hij deze gave heeft? Of vind hij de macht juist een fijn gevoel?

De informatie die we krijgen over de gevoelens van de hoofdpersonages zijn tegenstrijdig. In het ene hoofdstuk voelt een personage zich hopeloos of juist sterk en twee hoofdstukken laten voelen ze zich weer het compleet tegenovergestelde. Hierdoor is het lastig om sympathie op te bouwen voor de personages. Het lukt uiteindelijk wel. Het zijn juist onverwachte vriendschappen die in dit boek worden gesloten die het boeiend houden.

Wat wel een leuke toevoeging was aan het verhaal is dat de moeder van Leo gebruik maakt van gebarentaal. Door haar vloek, waarbij er padden uit haar mond komen wanneer ze praat, gebruikt ze sinds de jeugd van Leo enkel nog ASL. De liefdes verhaallijn is queer, dus ook hierin is een stukje representatie terug te vinden. Ook hebben alle drie de hoofdpersonages een andere etniciteit.

Conclusie

De spannende momenten komen niet zo aan en je blijft het hele boek wachten op een hoogtepunt dat niet komt. Ondanks dat er veel potentie was voor The Buried and The Bound stelt het door een gebrek aan worldbuilding teleur. Hoewel je als lezer een band opbouwt met de personages zijn deze niet sterk genoeg om je als lezer nieuwsgierig te houden. Hopelijk besteed de auteur hier in het volgende deel iets meer aandacht aan. The Buried and The Bound is namelijk het eerste deel in een trilogie. Er zullen grote veranderingen nodig zijn wil ik het volgende deel een kans geven.