In een eerdere blog vertelden we je waarom de Hongerspelen het herlezen waard is. Hoewel het boek van Suzanne Collins origineel al in 2008 uit kwam, is het verhaal nog steeds populair. De verfilming van de prequel kwam niet lang geleden uit en een nieuw boek is ook al aangekondigd. De Nederlandse versie, vertaald door Maria Postema, kwam uit in 2010. Nu is er een nieuwe editie uitgekomen met illustraties van Nico Delort. De vraag is natuurlijk of bij het (her)lezen deze nieuwe geïllustreerde editie van de Hongerspelen aan te raden is.
Waar gaat De Hongerspelen over?
Katniss Everdeen woont in het 12e en armste district van Panem, het land dat ooit bekend stond als Noord-Amerika. Met haar moeder en haar zusje Prim leidt ze een armoedig leven, getekend door het keiharde regime van het welvarende Capitool. Jaarlijks worden bij de Hongerspelen uit elk district een jongen en een meisje geloot. Zij worden gedwongen een strijd op leven en dood met elkaar aan te gaan. En dit jaar wordt Prim ingeloot…
Katniss weet dat de Hongerspelen een doodvonnis voor haar jonge zusje betekenen en besluit haar plek in te nemen. Onder het oog van de hele bevolking van Panem, die de strijd als bron van vermaak volgt, begeeft ze zich in de arena. Gevangen in een meedogenloos web van bruut geweld, gemanipuleerde tv-beelden en corrupte politici komt Katniss voor de keus staan: hoe ver zal ze gaan om te overleven?
De illustraties
Het verschil tussen deze geïllustreerde Hongerspelen en de eerdere editie uit 2010 is puur esthetisch. Daarom zijn de kwaliteit van het boek zelf en de illustraties erg belangrijk. Vanaf de eerste bladzijdes is duidelijk dat er op de details gelet is. Het opent met de illustratie naast de titelpagina van een spotgaai op een Katniss plant en onder de opdraging is een Primrose tak te zien. Deze symboliek wordt door het hele boek doorgezet, de delen waarin het boek is opgedeeld worden aangekondigd omringt door de planten in verschillende aantallen en staten.
De stijl van de illustraties past bij de omschrijvingen van de wereld. Omdat de afbeeldingen volledig zwart-wit zijn geven ze goed de grauwe sfeer weer. Ook zijn de momenten waarvan een illustratie gemaakt is goed gekozen. Hoewel het een erg heftig boek is, zijn de afgebeelde momenten niet enorm grafisch. De focus is eerder op de pijnlijke en emotionele sfeer dan op het geweld. Het zijn vooral de momenten die niet alleen belangrijk zijn, maar ook sterke symboliek hebben. Deze momenten worden versterkt door het beeld omdat ze snel herkenbaar zijn.
De Geïllustreerde Hongerspelen versus de film
De herkenbaarheid van deze momenten komt natuurlijk ook deels door de verfilming. De ingewikkelde balans is dan ook in hoeverre de illustraties lijken op de film. De geïllustreerde Hongerspelen heeft duidelijk een eigen stijl en voelt als een losstaande interpretatie. Waar er een verschil zit tussen het boek en de film komen de illustraties alsnog met het boek overeen. Tegelijkertijd gaat het niet perse tegen de visualisatie van de film in. Het voelt alsof de twee een goede combinatie vormen. Hoewel niet alle personages sterk op hun acteurs lijken, denk ik wel dat de film invloed gehad heeft. Net als bij de film zou ik de leeftijd van Katniss in de illustraties bijvoorbeeld iets hoger schatten.
Een ander interessant punt is Katniss’ huidskleur. Deze en die van mensen in haar district wordt in dit boek namelijk omschreven als “olijfkleurig” (pagina 13). In de tekst is de omschrijving redelijk vaag, het gaat er vooral over dat Katniss’ moeder en zusje met hun blauwe ogen en blonde haren afwijken van de menigte. Een mogelijke interpretatie is dat de inwoners van district 12 op inheemse bevolking lijken. Toch werd Jennifer Lawrence als de hoofdrol gecast en dus viel deze interpretatie voor de film weg. Maar het nieuwe The Ballad of Songbirds en Snakes boek bracht het weer terug. Hierin heeft Lucy Graybeard (Rachel Zegler) een achtergrond als deel van een rondreizende ‘covey’. Er blijft dus discussie over wat precies de achtergrond is van Katniss en district 12 in het algemeen. De zwart-witte illustraties in de nieuwe editie geven een zekere ambiguïteit over dit punt, waarmee ze deze onduidelijkheid volgen.
Andere details en het boek zelf
Het mooie ontwerp beperkt zich niet tot de grote afbeeldingen maar komt terug in het boek als geheel, bijvoorbeeld met details naast de hoofdstuk nummers. Ook deze details zijn slim ontworpen, het blad van de Katniss-plant in de vorm van een pijl. Dat geeft een mooi idee van hoofdpersoon Katniss die naar de plant vernoemd is en natuurlijk haar gekozen wapen, de pijl en boog. Dit patroon komt keer op keer terug zowel op de schutbladen van het boek als op de achtergrond van illustraties. De Hongerspelen hebben erg veel symbolen die erg duidelijk en herkenbaar zijn. Dit boek speelt (ha!) daarmee op een slimme manier.
Maar niet alleen het ontwerp van het boek is mooi, ook over het product zelf is duidelijk goed nagedacht. Het boek voelt waardevol en is een hardcover met een leeslint eraan. Ook is de tekst makkelijker leesbaar omdat het boek zo groot is, er zit veel ruimte tussen de regels. Dit zorgt voor een prettige leeservaring.
Hoewel het boek zelf dus een goede kwaliteit heeft en ook leesbaar is, is het een lastig boek om mee te nemen. Het boek is groter en ook zwaarder dan een simpele paperback. Daardoor is het niet erg geschikt om in je tas te proppen. Als je een boek mee wil nemen door de dag heen of even snel wil lezen in het OV, is deze editie dus niet erg geschikt. Het is meer een kunstwerk die je tegen beschadiging wilt beschermen. Een prachtig boek die je thuis in de kast zet en in de buurt ervan leest.
Conclusie
Kortom, deze nieuwe editie is erg mooi en van hoge kwaliteit. Hierdoor voegt het toe aan de leeservaring. Het is een visualisatie van de wereld van de Hongerspelen die past bij dat van de film. Dit kan een voordeel zijn als je het eens bent met deze interpretatie van de wereld. Sommige verschillen tussen de tekst en de film worden beter weergegeven in de illustraties. Maar als je liever zelf inbeeld hoe alles eruit ziet of als je het boek makkelijk mee wil nemen is de originele versie misschien toch iets praktischer.
De geïllustreerde Hongerspelen is wel een editie die ook interessant blijft als je niet het hele verhaal opnieuw wil lezen. Door prachtige plaatjes wil je zeker nog regelmatig door het boek bladeren om de kunst te bewonderen en aan je favoriete scenes terug te denken.
