De Camino van Anya Niewierra heeft meer dan 22.000 ratings op Goodreads. Dit boek is me niet voor niets door meerdere mensen aangeraden. Maar betekent het feit dat het zo populair is, ook meteen dat het een goed verhaal is? Of is het vooral breed toegankelijk en bevat het universele onderwerpen? (Of was de marketing gewoon heel goed?) Dat lees je in deze recensie.
Waar gaat De Camino over?
Het is precies een jaar geleden dat Lottes man onverwacht zelfmoord pleegde tijdens het wandelen van de Camino. Emil had als vluchteling uit Bosnië en Herzegovina een moeilijke jeugd, maar toch zou hij nooit zelfmoord plegen. Emil was een geweldige vader, was dol op zijn vrouw en gefocust op zijn werk. Lotte besluit exact dezelfde route te lopen, in de hoop erachter te komen wat hem tot deze beslissing dreef. Maar dan ontdekt ze dat Emil helemaal niet is wie hij altijd beweerde te zijn… een gruwelijk geheim uit het verleden dient zich aan.
Stoeien met hoofdpersoon Lotte
Het enige dat ik met Lotte gemeen heb, is dat we allebei graag chocola eten (al hoeft er voor mij geen geitenkaas in). Ik kon me soms zo lastig in haar inleven. Ze is egoïstisch, naïef en unlikable. Dat maakte het voor mij echt een worsteling om De Camino te lezen. Lotte maakt wel iets van persoonlijke ontwikkeling door, maar leeft vooral in een bubbel zonder echt zelfstandig te zijn of moeilijke beslissingen te hoeven nemen. Dat is frustrerend. Het is voor mij ook totaal ongeloofwaardig dat ze zonder training zo’n enorme wandeling maakt, zogenaamd puur op wilskracht en doorzettingsvermogen dat nergens in het verhaal wordt opgebouwd. Wat voor boodschap moet dit overbrengen? Dat iedereen zomaar zo’n tocht kan maken zonder lichamelijke voorbereiding?
Een naïeve hoofdpersoon is extra frustrerend als er veel herhaald wordt en het verhaal erg voorspelbaar overkomt. Wanneer de grote plotwending aan het einde dan ook nog een anti-climax is en je dit als lezer niet zelf had kunnen ontrafelen, is dat een enorme teleurstelling. Juist omdat de verwachtingen van dit boek zo hoog zijn door de marketing.
En de rest van de personages…?
Die zijn helaas ook niet erg likable en blijven vooral oppervlakkig. Dat, in combinatie met de schrijfstijl die je heen en weer slingert door de tijd en door verschillende perspectieven, creëert een afstand tussen de lezers en de personages. Het is hierdoor bijna onmogelijk om een band met iemand op te bouwen. Tijdens het lezen root je niet echt voor iemand.
(Wie gebruikt er tegenwoordig nog ‘ofschoon’ onironisch? En past dat wel echt bij Lotte?)
Lotte wordt achtervolgd door Wile. E. Coyote
De “achtervolgingen” in dit verhaal waren maar moeilijk serieus te nemen. Het leest als Wile E. Coyote die een goedgelovige middelbare witte vrouw achterna zit die steeds niets doorheeft. Het cartoongehalte was mij echt te hoog, zeker in vergelijking met hoeveel serieuze onderwerpen er worden aangekaart (via dikke infodumps). Ik heb dit boek totaal niet als thriller gelezen, omdat het niet spannend op me overkwam.
De Camino gaat meer over oorlog dan over wandelen
Voor de mensen die denken een “leuk” boek te gaan lezen over de wandeltocht: helaas pindakaas. Dit boek zit bomvol nare infodumps over oorlogen waar jij je doorheen moet worstelen. Er zit een gekke scène in over tienerjongens die met pornoblaadjes aan de haal gaan. Martelingen en verkrachtingen worden overbodig expliciet beschreven. De Camino is niet voor de gevoelige zielen onder ons. Dit, terwijl er ook veel aandacht wordt besteed aan Lotte’s nieuwe insta-love vriendje.
Persoonlijk vond ik de (oorlog) informatie beter gebracht in Spelen met Vuur van Tess Gerritsen. Misschien was dat beter gedoceerd of minder overweldigend geschreven. Ik kan mijn vinger er lastig op leggen, maar het las prettiger.
De hype voor De Camino is begrijpelijk, maar niet volledig terecht
Ja, de plotwendingen rondom Emils verleden zijn bijzonder en zetten je aan het denken, maar daar houdt de hype voor mij op. Dit is een boek dat je horizon verbreedt en daar blijft het bij. De schrijfstijl en personages laten te wensen over, en de romantiek is cringy. Dan blijft eigenlijk alleen het plot over. Het concept is goed en toch heb ik dit boek niet met plezier gelezen.
De Camino krijgt van mij alleen drie sterren in plaats van twee, omdat de laatste paar hoofdstukken redelijk interessant zijn. Daar zat een plotwending in die ik niet zag aankomen. Helaas loopt dat wederom uit op een anticlimax die het leven van de hoofdpersoon weer makkelijk maakt, zonder dat ze er zelf iets voor hoeft te doen. De twee sterren zijn puur gebaseerd op het interessante concept van hoe een oorlog met propaganda en haat wordt gevoerd en wat dat met iemand kan doen. Jammer, want er zat veel potentie in De Camino.
De Camino
Te gehyped en deprimerend
Goed
- Goed concept
- Interessante wendingen
- Veel potentie
Niet zo
- Schrijfstijl slingert je van hot naar her
- Oppervlakkige personages
- Cringy insta-love
- Expliciete narigheid
- Voorspelbaar verhaal
