Pixar blijft zich ontwikkelen. Nadat een aantal films vanwege de coronacrisis direct op streamingdienst Disney+ verschenen, zijn de films weer terug waar ze horen: de bioscoop. Helaas helpt het marketingbudget dat Disney besteed aan de originele Disney verhalen niet direct om het grote publiek weer de zaal in te trekken. Terwijl Elio het publiek absoluut verdient.
Waar gaat Elio (2025) over?
Elio Solís (Yonas Kibreab) is een jongetje zoals er veel zijn. Hij heeft een uitgesproken hobby: het zoeken naar buitenaards leven. Hij wil niets liever dan ontvoerd worden door aliens. Dat komt omdat zijn tante Olga (Zoe Saldaña) na het overlijden van zijn ouders geen aandacht meer aan hem lijkt te besteden.
Wanneer hij de kans krijgt om onderdeel te worden van een bijzondere groep aliens, is hij gelukkiger dan ooit. Hij is zelfs bereid om te liegen: hij is namelijk stiekem niet de leider van de planeet Aarde. In de tussentijd ontmoet hij Glordon, het wormachtige wezen dat de zoon van de grote schurk blijkt te zijn.
Meer dan één
De schrijverskamer van Elio bestaat uit drie grote namen en ook de regie credits werden over drie personen verdeeld. Nu is co-regie niet direct abnormaal, vooral niet als het grote namen als Adrian Molina (co-regisseur van Coco) en Domee Shi (regisseur van Turning Red) bevat. Toch is het opvallend, gezien Pixar steeds vaker voor een duidelijke, persoonlijke aanpak kiest.
Het lijkt een stijlbreuk: voor het eerst sinds Soul (2020) wordt weer gekozen voor meer dan één regisseur aan het roer. Toch voelt de film niet als een verzameling bij elkaar gepolderde ideeën: er zit weer echt een idee achter. En dus is de stijlbreuk zeker niet zichtbaar op een negatieve manier.
Wel zien we in deze film weer duidelijk leentjebuur van de nostalgische jaren ’80 films die sinds de populariteit van onder meer Stranger Things weer aan de orde van de dag zijn. Waar Star Wars-serie en Disney-buurman Skeleton Crew overduidelijk inspiratie haalde uit The Goonies, is het nu de beurt aan E.T. The Extra Terrestrial om als ‘Spielberg-inspo’ te dienen. Is dat erg? Nee. “Don’t fix what isn’t broke” blijkt toch al steeds vaker in de identiteit van Disney te kruipen.
Alleen in het universum
Elio heeft opnieuw een verhaal die al je emoties aanspreekt. Er zit een groot hart in, raakt een hoop thema’s aan en stelt ons twee duidelijk centrale vragen. Te beginnen bij de belangrijkste: is het erg om je alleen te voelen?
Je ziet het terug in meerdere verhaallijnen. Natuurlijk in het verhaal van Elio zelf, die zich gedurende de film op verschillende manieren alleen lijkt te voelen. Hij leert uiteindelijk dat alleen voelen oké is, maar dat het niet betekent dat je ook alleen bent.
Niet alleen Elio moet dat leren: ook bij zijn tante Olga is daar op één of andere manier sprake van. Het voelt dan ook als een idee dat zowel voor kinderen als voor volwassenen – het loslaten van je uitvliegende kroost – werkt. Typisch Pixar, zou je denken.
De vraag die ook centraal staat: zijn wij alleen in dit universum? Natuurlijk geeft Elio er op zijn eigen (on the nose) manier een antwoord op: nee. Er is meer in onze Melkweg dan alleen de mens op de Aarde. Het is aan onze eigen fantasie om dat te geloven of niet.
Conclusie
Zonder moeite sluit Elio zich aan bij het rijtje Pixar-films. De boodschap is rijk en heeft een duidelijk hart. Het is overduidelijk dat deze film het in zich heeft een lieveling onder het publiek te worden.
Helaas heeft het verhaal en het visuele aspect te weinig vernieuwing in zich om het hoofd boven het maaiveld uit te steken. Het inventieve uitgangspunt van Inside Out (2015) mist, net als het duidelijke levensverhaal van Coco (2017) en Soul (2020). Misschien zijn de voorlopers van Elio daar gewoonweg te goed voor.
Elio
Goed
- Excellent thema
- Pixar-emotie
Niet zo
- Weinig vernieuwend in visueel aspect
- Te veel format
