Als je een The Sunbearer Trials-ervaring verwacht, ben je bij Gods of Jade and Shadow helaas helemaal aan het verkeerde adres. Je merkt namelijk weinig van de Mayaanse of Mexicaanse vibes, maar ook weinig van The Jazz Age. Er zit niet eens queer representatie in helaas. Wat blijft er dan over? Een beetje fantasy en vooral veel misogynie die wordt goedgepraat. Geen aanrader dus.

Waar gaat Gods of Jade and Shadow over?

“De Mayaanse god van de dood stuurt een meisje op een spannende reis, gebaseerd op Mexicaanse folklore”

De eerste paar hoofdstukken van Gods of Jade and Shadow lezen als een Mexicaanse versie van Assepoester. Casiopea Tun brengt haar dagen namelijk door met het schoonmaken van vloeren voor haar rijke grootvader en afschuwelijke neef. Haar vader is overleden en haar moeder is een lege huls van zichzelf. Logisch dat Cas droomt van een leven vol roaring twenties danspassen en snelle muziek, een zelfstandig leven.

Daarna neemt het verhaal een wending die meer leest als Twilight. Cas opent namelijk een mysterieuze doos en bevrijdt per ongeluk een knappe, eeuwenoude Mayaanse god. Hierdoor raken ze verbonden en moet Cas mee op een queeste als ze wil blijven leven. Als ze faalt, sterft ze, maar als ze succesvol is, komen al haar dromen misschien wel uit. Samen met de god van de dood trotseert Cas de jungles van Yucatán, jazzy Mexico City en de duisternis van de Mayaanse onderwereld. Pas wanneer Cas in de onderwereld terechtkomt, heeft het verhaal iets weg van The Sunbearer Trials, maar ze hebben nog steeds niet dezelfde sfeer of kwaliteit.

Een moeilijk boek om doorheen te komen

Ik had hoge verwachtingen van dit boek, vooral van de folklore-achtige sfeer. Die komt totaal niet over en dat neemt behoorlijk wat leesplezier weg. Daarnaast maakt de auteur veel gebruik van ‘tell’ in plaats van ‘show’, infodumps, gedachtegangen midden in dialogen en cringy scheldwoorden die ook nog eens overbodig zijn. Dit maakt het lastig om door het verhaal heen te komen en vermindert het leesplezier nog meer. Verder zit er geen enkel likable personage in Gods of Jade and Shadow en wel veel vrouwenhaat. Je begint je misschien af te vragen: waar doe je het dan nog voor? Helaas ook niet voor de romantiek.

Cringy romantiek à la Twilight

Persoonlijk heb ik echt iets tegen de ‘tiener wordt verliefd op eeuwenoud wezen dat eruitziet als een leeftijdsgenoot’-trope. Fans van Twilight gaan daar mogelijk heel goed op, maar ik dus niet. Zodra ik doorhad dat de Mayaanse god van de dood een love interest was, haakte ik al helemaal af. Het was juist tof geweest als de hoofdpersoon niet alleen alles op het spel zet, omdat een (knappe) man haar een keer respecteert. Natuurlijk vlucht Cas ook van haar afschuwelijke omstandigheden, maar zo voelt het uiteindelijk niet. Jammer dat de broer/zus-achtige band die in het begin werd beschreven niet werd doorgezet. Dat was verfrissend geweest.

Waar is de representatie?

Een van de hoofdpersonen mist onder anderen een oor en een oog. Daar moet je toch iets van merken? Alleen al het feit dat je geen diepte kunt zien. Dit werd totaal niet uitgediept in het boek, echt een gemiste kans om toffe disability rep toe te voegen.

Daarnaast zit er helemaal geen queer representatie in Gods of Jade and Shadow. Omdat ik dit boek bij de Queerboekenkast gekocht heb, was dat een enorme teleurstelling. Als ik dit van tevoren had geweten, had ik het boek waarschijnlijk niet gekocht. De auteur zou queer zijn en daarom bij die boekenwinkel verkocht worden, maar daar kan ik eigenlijk niks over terugvinden. Jammer dat de auteur, juist als deze zichzelf als queer identificeert, helemaal geen queer rep in haar werk stopt.

Gods of Jade and Shadow heeft veel potentie dat er niet uitkomt

Dit boek heeft veel potentie om een sfeervolle historische roman te zijn, maar komt helaas niet goed uit de verf. Het enige waar ik van genoten heb, is van de laatste paar hoofdstukken: de “Xibalba Trials”. Die waren interessant en spannend om te lezen. Daar houdt het eigenlijk op. Geen aanrader dus.