Heb je Hungerstone van Kat Dunn net verslonden en heb je behoefte aan meer? Dan kun je Bitterthorn of Dangerous Remedy van dezelfde auteur oppakken. Bitterthorn is een interessante mix tussen Belle en het Beest en Doornroosje, waarin de spanning en romantiek net niet lekker uit de verf komen. Ook Dangerous Remedy bevat veel potentie die niet optimaal wordt benut.

De flaptekst van Dangerous Remedy wekt misschien de indruk dat het een toffe mix is tussen de Franse setting van Enchantée, de heist-avonturen en lichte fantasy van Six of Crows en de duistere sfeer van Frankenstein en Stalking Jack the Ripper, maar helaas. Laat deze recensie je niet afschrikken, maar stel wel je verwachtingen bij voordat je dit boek openslaat.

Waar gaat Dangerous Remedy over?

Camille is het meesterbrein achter een groep jonge rebellen die probeert te overleven tijdens de Franse Revolutie. Samen met een ‘runaway’, een deserteur en een ondergedoken aristocraat probeert Camille slachtoffers te redden voordat ze onder de guillotine eindigen. Hun meest recente reddingsmissie blijkt complexer te zijn dan ze van tevoren hadden gedacht. Wie is het vreemde meisje met het ijzeren masker dat ze uit de gevangenis breken? En waarom is ze zo gewild door de Royalists en de Revolutionaries? Camille kan niemand vertrouwen terwijl ze achter de waarheid probeert te komen en voor haar principes moet strijden.

Setting en taalgebruik kloppen nét niet

De setting klinkt ontzettend gaaf, maar het werkt niet helemaal. Franse lezer Candela benoemt zelfs dat de Franse revolutie te kort door de bocht wordt omschreven. Ze ervaart het zelfs als “beledigend, simplistisch en neerbuigend”. Niet geheel verrassend als het in een YA-boek aan bod komt, maar alsnog jammer.

Justine benoemt daarnaast dat “de personages hun prioriteiten even op orde moeten krijgen. Het is irritant dat in een situatie van leven of dood personages afgeleid raken door een ruzie van pagina’s geleden.” De hoeveelheid (liefdes)drama in dit boek voelt soms overbodig en zelfs ongepast juist in de context van een burgeroorlog. De liefdesdriehoek was ook totaal overbodig en uiteraard cringy.

Daarnaast is het taalgebruik af en toe te modern voor de setting. Weten de personages bijvoorbeeld daadwerkelijk hoe ozon ruikt? Zelf vond ik dit niet per se storend, maar ik heb meerdere kritische noten gelezen in andere recensies.

Te veel en oppervlakkige personages

Op basis van de flaptekst lijkt het misschien alsof Camille de enige hoofdpersoon is. Dat is niet zo. Het perspectief wisselt tussen Camille en Ada die allebei een ‘tone of voice’ hebben die niet erg onderscheidend is. Daarom moet je soms echt even switchen en stilstaan bij wie je wanneer volgt.

Naast Camille en Ada hebben we ook Al, Guil, Olympe en James nog, aangevuld met diverse bijpersonages. Ze zijn allemaal oppervlakkig en hebben geen kenmerkende persoonlijkheden. Dit maakt het lastig om een band met ze op te bouwen en om ze uit elkaar te houden.

Ik hoopte enorm op een found-family-gevoel, maar dit moet je vooral hebben van ‘tell’ in plaats van ‘show’. Iedereen heeft of een hekel aan elkaar of is verliefd op elkaar. Serieus, waarom is iedereen verliefd op Camille? Wat maakt haar een aantrekkelijke partner?

Dangerous Remedy heeft ook een oppervlakkig magiesysteem

Wat is het gevaarlijke geneesmiddel waar dit boek over hoort te gaan?! Het hele magiesysteem is gebaseerd op één personage dat bepaalde krachten heeft. Daar wordt veel te weinig aandacht aan besteed. Dit personage had makkelijk vervangen kunnen worden door een apparaat of een alien of wat dan ook, en dan was het verhaal precies hetzelfde geweest. Alleen de implicatie van de krachten heeft meerwaarde voor het verhaal en duwt het plot verder. Hier had veel meer uitgehaald kunnen worden. Dangerous Remedy is hierdoor amper een fantasyboek te noemen. Zonde!

Intens plotdriven en vreemde pacing

Naast dat het tempo van Dangerous Remedy niet helemaal werkte, is het verhaal frustrerend plotdriven. De personages worden ongeveer door het verhaal meegesleurd. Als lezer weet je dus niet waar je naartoe moet leven of waar je voor moet rooten. Dit maakt het ook lastig om geïnteresseerd te blijven in de rest van de trilogie.

Dangerous Remedy is helaas geen aanrader

Ik wilde echt enthousiast zijn over dit boek. Het heeft alles wat ik nodig heb: toffe queer representatie, een sfeervolle setting, found family, spanning. Helaas kwam dit allemaal nét niet lekker uit de verf en ik sta versteld over hoe saai ik Dangerous Remedy eigenlijk vond. Dit verhaal heeft zoveel potentie, maar het kon mijn aandacht gewoon niet vasthouden. Misschien is het tijd om Enchantée te rereaden…