In 1987 maakten we voor de eerste keer kennis met de Predator, die toen nog Arnold Schwarzenneger en consorten achterna zat. De film was een succes en in de jaren erna werd er steeds geprobeerd de franchise nieuw leven in te blazen, onder andere door middel van crossovers met de populaire horrorfranchise Alien. Het was echter al even geleden, dus werd het weer tijd om de Predators af te stoffen. In Predator: Badlands volgen we een eenzame Predator naar een gevaarlijke planeet. Wat volgt is een visueel spektakel, die erg goed weet te vermaken.

Waar gaat Predator: Badlands over?

Een jonge predator genaamd Dek (Dimitrius Koloamatangi) wordt verbannen door zijn clan. Hij wordt naar de gevaarlijke planeet Genna gestuurd om te laten zien dat hij het waard is bij zijn clan te horen. Hij moet de Kalisk doden, een wezen die onverwoestbaar is. Dek vormt een samenwerkingsverband met de kapotte synthetic genaamd Thia (Elle Fanning). Zij is eigendom van de Weyland-Yutani Corporation (ja, die uit Alien) en was onderdeel van een gefaalde missie om de Kalisk te vangen. Samen moeten ze de gevaren van de planeet overleven en ook Thia’s zus Tessa, die op hen jaagt.

Een frisse wind met genoeg voor de kenners

Regisseur Dan Trachtenberg is geen vreemde voor de Predator-franchise. Zo stond hij al eerder aan het roer van Predator: Prey en de geanimeerde Predator: Killer of Killers. Waar Trachtenberg in uitblinkt met deze franchise is om er genoeg herkenbaars in te stoppen voor de trouwe fans. Tegelijkertijd vertelt hij wel steeds nieuwe verhalen, die de franchise verfrissend houden.

Predator: Badlands is de eerste film in de franchise waarin de Predator ook daadwerkelijk de hoofdrol speelt. Het geeft inzicht in een wezen die gevreesd wordt. Dat is in principe ook de kern van deze film. Het laat zien hoe het is om ‘menselijk’ te zijn, zelfs al zitten er geen mensen in de film. Het eenzijdige beeld van wat een Predator is, weet Trachtenberg mooi om te vormen tot een verhaal van loyaliteit en vriendschap, zonder de kern van de franchise te verliezen.

De eerste helft van de film is voornamelijk overleven voor Dek. Hij vindt dan wel een onwaarschijnlijke vriendschap in de vorm van Thia, maar het kost tijd voordat hij realiseert dat alles op de planeet hem wil vermoorden. Hij heeft dus zeker wel hulp nodig om te blijven leven. De film veranderd hierdoor in een soort buddykomedie, maar wel eentje die je hart weet te verwarmen. Bij vlagen is de film zelfs oprecht erg grappig, met name dankzij het wezentje Bud.

Visueel indrukwekkend

Een film als Predator: Badlands kan al snel vervallen in hersenloze actie. En die actie, die is er genoeg. Tegelijkertijd weet het verhaal de film ook een hart te geven. Dat wordt dan weer ondersteund door prachtige visuele effecten die je adem wegnemen. De planeet Genna voelt levensecht en ook erg gevaarlijk aan. Het zijn niet alleen de grote monsters die de toon zetten, maar ook kleine wezens en zelfs de planten zijn niet te vertrouwen. Zoals het een Predator-film betaamt komt er ook genoeg bekende technologie voorbij. Vooral voor die die-hard fans is het genieten om alles te ontdekken wat de film te bieden heeft.

Conclusie

Predator: Badlands is een film die je moet beleven, het liefst op een zo groot mogelijk scherm. Het verhaal heeft een hart en de visuele effecten slepen je mee in de actie. Kortom, een aanwinst voor de Predator franchise.